گر مرگ رسد چرا هراســــــم                          کان راه به توست می‌شناســــــــــم

ایـن مرگ نه، باغ و بوستانست                         کو راه ســـــــــــرای دوستـــــانست

تا چند کنم ز مرگ فریـــــــــاد                         چون مرگ ازوست مـــــــرگ من باد

خوابی که به بزم تست راهش                           گـــــــــــــــردن نکشم ز خوابگاهش

چون شوق تو هست خانه خیزم                        خوش خســــــــــــبم و شادمانه خیزم

لکن این همه قصه نیست، و قصه پر غصه ای در این سو باقی است. راهنمای آسمان رفت و این برای مرغان فرومانده در دام صیاد که نیم نگاهی به شاهباز آزاد آن طائر سیمرغ شناس داشتند، دردی سترگ و غصه ای غمین است. این پیرمرد که جان جوان جماعتی بود که آرزوی دیدار در ستیغ قاف را داشتند، اکنون در میان ما نیست و البته که چشم ما هم بینای تیزی پس از دیدار نگشته است. به راستی او وراسته بود، پس سالها پیش مرده بود و دیده دل نامحرمان از دیدار جان او غافل «یعلمون ظاهرا من الحیاه الدنیا و هم عن الاخره هم غافلون»!

باشد روزی که ما هم به او برسیم و در حالی به حق نظاره کنیم که جانمان به زبان آمده لبیک به «موتوا قبل ان تموتوا» گفته باشد. و چه فرخنده روزی که آن روز از این معیشت «ضنک»رها گشته ایم. اللهم آمین.